Ondanks mijn efforts om anoniem te blijven, lijkt Twitter te hebben uitgevogeld wie ik ben. In ‘wie te volgen’ verschijnen de laatste tijd verdacht veel mensen uit mijn adressenlijst. Zou Twitter mijn vrienden met evenveel doorzettingsvermogen adviseren om lifeofarapee te gaan volgen als andersom? En wat als iemand die ik ken per ongeluk zomaar ineens op ‘volg’ klikt, of zelfs op mijn blog terechtkomt? Met mijn piepkleine schare aan volgers lijkt er tot op heden weinig reden tot paniek. Toch voelt het niet lekker; de last van een geheim.
Wil ik bloggen met of juist zonder naam-en-toenaam? Anoniem bloggen druist in tegen zo’n beetje al mijn principes, zoals daar zijn: ik wil eerlijk zijn tegen mensen van wie ik hou; ik vind het belangrijk dat er meer openheid komt over seksueel misbruik; ik doe mijn best om één persoon te zijn, zoals een boom er van alle kanten net iets anders uitziet maar toch een en dezelfde boom is; ik vind dat ik me niet hoef te schamen voor wat mij is overkomen, of voor de gevolgen die dat heeft gehad; psychiatrische patiënten zijn mensen zoals jij en ik; ik wil niet laf zijn, maar juist dapper. En oh ja, delen-is-helen enzo. En toch blog ik anoniem.
Er is iets dat zwaarder weegt dan al mijn normen en waarden bij elkaar, maar wat? Hier komt een reden: ik wil niet leven met een wildcard. Ik wil niet dat me al mijn stommiteiten worden vergeven, enkel en alleen omdat ik misbruik heb meegemaakt. Gewapend met het woord ‘misbruik’, krijg je alle ruimte om te doen en laten wat je wil. Het is als meedoen met Expeditie Robinson met eeuwig-geldende immuniteit; als je in de problemen komt, speel je gewoon je misbruik-kaart. Succes gegarandeerd. Zo wil ik niet leven.
En dan nu de echte reden: ik ben bang en ik schaam me. Tegen dat duo, angst en schaamte, hebben al die prachtige normen en waarden van mij geen schijn van kans. Net zomin als de ratio, overigens. Ik weet dat angst en schaamte niet (meer) op zijn plaats zijn; ik weet alleen niet hoe ik er vanaf kom.
lifeofarapee blijft anoniem, althans, voor nu. Je anonimiteit opgeven is een one-way street: er is geen weg terug. Als jullie blijven lezen, blijf ik nog even moed verzamelen. De gebeurtenissen waarover ik wil vertellen verdienen geen podium, maar ze verdienen wel een bestaan. Ik wil dat mensen zich gesteund voelen door míjn verhaal. Ik wil laten zien dat ik gewoon ík ben, een mens zoals jij, met een fiets en een baan en een moeder enzo. Belangrijker nog, is dat ik niet meer de last wil dragen van dit geheim. En gek genoeg is het juist de anonimiteit die mijn geheim weer geheimer heeft gemaakt.
geef me een paar minuten om je comment te lezen voordat hij hieronder verschijnt
Follow @ArticulateAna
Articulate Ana 